Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

(title unknown)

Απ’τα’ανεμόκαστρα


Ντυμένη πάντα στα μαβιά
το κόκκινο αποφεύγεις
ταίρια σου η βαριά καρδιά
η πίκρα, η καταφρόνια.
Μόνη ανθίζεις πένθιμα
στο απάτητο του βράχου
δεν σε τρομάζει η βροχή
του μελτεμιού το φόρτσο.
Συντρόφοι σου οι αγέρηδες
το κανελί το γίδι
του γκρέμνου το απάτητο
του πέλαου τα’αναφούρι.
Μεσ’ τα σαλόνια δε βαστάς
στο βάζο μαραγιάζεις.
Στη μπουτουνιέρα της Λουλούς
με τα περίσια στήθη
γέρνεις κι αποκαμώνεσαι.
…Φυλακισμένη στο γυαλί
στις αγορές του κόσμου
Πορτογαλέζοι κι’ Ιταλοί
πουλάνε το κορμί σου
Κι’εσύ τα μάτια κλείνοντας
αλάργα αρμενίζεις
σε ροκανίδια με φτυσιές
στο καπνιστό του θόλου
κι’αναζητάς με στεναγμό
την παρθενιά σου πούχασες
σ’ύποπτο τσιπουράδικο
μέσ’σε στενό του Βόλου
τα’ακούς αρή…
Σ’έχω βαφτίσει κάπαρη.
.



Θωμάς Μακρής

------------------------------



Με αφορμή την ανάρτηση σε φιλικό μπλοκ
που αναρωτιόταν ο συγραφέας αν ο νεοέλληνας παράγει ακόμα πολιτισμό,
θα προσπαθήσω να δείξω την δουλειά κάποιων δημιουργών. Είναι κάποιοι που αντιστέκονται σ’αυτόν τον οχετό που προσπαθεί να παρασύρει τα πάντα.
Ευχαριστώ τον φίλο Θωμά Μακρή που μου εμπιστεύθηκε το πιο πάνω ποίημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου