Ο φόβος του λύκου.

Sep 13, 2008 11:00 AM

by Νίκος

Ο φόβος του λύκου.


Λύκοι δεν υπάρχουν. Μα κι’αν υπάρχουν είναι τόσο λίγοι και οι ζημιές που κάνουν είναι ασήμαντες.
Το μύθο για τον φοβερό λύκο τον κυκλοφορούν οι τσοπάνοι.
Όπως παλιά για τα στοιχειά, τις νεράιδες , τα φαντάσματα, τους δράκους.
Χάρη στο λύκο και τον φόβο που ασκούν με το όνομα του μπορούν και κρατάν τα πρόβατα, γίδια στην εξουσία τους.
---Μη βγαίνεις έξω από το μαντρί, θα σε φάει ο λύκος.
---Και τρώει μέχρι εκατό.
Και έχουν τα αρνιά και τα γίδια στην απόλυτη εκμετάλλευση τους.
Χρησιμοποιούν υψηλούς φράχτες , τσοπανόσκυλα. μπροσταρόκρια- μπροστάρια.
Δε μοιάζουν σε τίποτα με μας τους ανθρώπους που έχουμε σύνορα, στρατό, αστυνομία, πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία.


Δεν είμαστε δα και ζώα.
Και δος του αρμέγουν τα γιδοπρόβατα, πίνουν γάλα, το πουλάν και κονομιούντε..
Και συνεχώς σφάζουν αρνιά- κατσίκια , ψήνουν και τρώνε τα κοψίδια κατευχαριστημένοι που ο κόσμος είναι μοιρασμένος κατά τα δικά τους συμφέροντα.
Φροντίζουν όμως να ρίχνουν τα κόκαλα στα σκυλιά που τους κοιτούν γλύφοντας τα χείλη τους και κουνάν την ουρά τους όλο ευγνωμοσύνη.
Μα δε θυμώνω με τους τσοπάνηδες.
Καλά κάνουν!. Το συμφέρον τους κοιτάνε!.
Ούτε με τα σκυλιά, που ενώ είναι ζώα υπηρετούν τους ανθρώπους ενάντια στα άλλα ζώα.
Κάλιο σκυλί, παρά αρνί σκέπτονται.


Και ίσως έχουν δίκιο.
Θυμώνω με τα γιδοπρόβατα που δε νοιώθουν, δεν αισθάνονται πως τα δουλεύουν.
Πως τα εκμεταλλεύονται.
Που προτιμούν το χασάπη από το φόβο του λύκου.

Popout



-------------------------------------


Του Α. Εμπειρίκου.





ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ
Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή.
Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάη.
Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει.
Το τρίχωμά του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω απ’ το κεντρί του, το μέγα σήμαντρον της απολύτου ορθοδοξίας ταλαντευόμενον σε κάθε σάλεμά του, βαριά και μεγαλόπρεπα κουνιέται.
Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρειές καδένες.
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει μία μυριόστομη κραυγή ανθρώπων πνευστιώντων.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε!


Έλα σε μας για να χαρής και να μας σώσης».
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται.
Όμως δεν νοιάζεται καθόλου για όλου του κάτω κόσμου την βοή και την αντάρα.
Στέκει στητός στα πόδια του, και όλο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν σε στιγμές οχείας.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθής και να μας σώσης.
Θα σε λατρέψουμε ως Θεό.


Θα κτίσουμε ναούς για σένα.


Θάσαι ο τράγος ο χρυσός!
Και ακόμη θα σου προσφέρουμε πλούσια ταγή και όλα τα πιο ακριβά μανάρια μας… Για δες!»
Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.
Ο Αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα.
Έπειτα, ξαφνικά, υψώνει το κεφάλι του και αφήνει μέγα βέλασμα, που αντηχεί επάνω και πέρα απ’ τα φαράγγια σαν γέλιο λαγαρό, και μονομιάς, με πήδημα γοργό, σαν βέλος θεόρατο ή σαν διάττων, ακόμη πιιο ψηλά πετιέται.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε!
Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του;
Γιατί να προτιμήσης του κάμπου τα κατσίκια;
Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παρά πάνω, κάτι που, μα τον Θεό, δεν ήκμασε ποτέ κάτω στους κάμπους – έχεις εδώ την Λευτεριά!
Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο Διονύσιος Σολωμός ο Μουσηγέτης, ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος, ο Περικλής Γιαννόπουλος που ελληνικά τα ήθελε όλα κ’ έκρυβε μέσα του, βαθιά, μια φλογερή ψυχή Σαβοναρόλα, ο μέγας ταγός ο Δελφικός, ο Αρχάγγελος Σικελιανός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων και ανάστησε (Πάσχα και αυτό) τον Πάνα, ο εκ του Ευξείνου ποιητής ο Βάρναλης ο Κώστας , αι βάτοι αι φλεγόμεναι, ο Νίκος Εγγονόπουλος και ο Νικήτας Ράντος, ο Οδυσσεύς Ελύτης, που την ψυχή του βάφτισε στα ιωνικά νερά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ο εκ Λευκάδος ποιητής, αυγερινός και αποσπερίτης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, αυτοί και λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά, να μην τους φάη ο κάμπος, δοξολογούν τον οίστρο σου και το πυκνό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς τους κάμπους !
Τι να τους κάνης:
Ο ήλιος εδώ, κάθε πρωί, σηκώνεται ανάμεσα στα κέρατά σου!
Στα μάτια σου λάμπουν οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο άσβηστος του Δία, κάθε φορά που σπέρνεις εδώ, στα θηλυκά σου, την ένδοξη και απέθαντη γενιά σου!
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους!
Γεια και χαρά σου, που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!
Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.
Γλυφάδα, 12.7.1960