Νεανικό μου αμάρτημα

Jul 10, 2008 8:42 AM

from nikos melissas by Νίκος

Πείνα
------
Οι παλιοί μας μιλούσαν για την πείνα της κατοχής.
--Παιδάκι μου έρχονταν οι Αθηναίοι με το τραίνο και πέφτανε κάτω στο χώμα και βοσκούσαν το χορτάρι σαν πρόβατα.
--Οι γυναίκες του χωριού τους έδιναν ένα φλιτζάνι γάλα. «μου έλεγε η κυρά Γιωργή κάπου στη Θεσσαλία.»
Εμείς γεννημένοι μετά τον εμφύλιο δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε. «σιγά τώρα!».
Σε σχέση με τις παλιότερες γενιές ήμασταν τυχεροί..
Που οι πείνες που γνώρισαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας.
Το 40- και πιο παλιά, ο αποκλεισμός 15-16, η Μικρασιατική καταστροφή.
Τα παιδιά μας είναι ακόμα πιο τυχερά.
Μακάρι πάντα.
Όλος ο κόσμος.
Μια μέρα μόνο ένοιωσα πείνα φριχτή.
Και αυτό από δικό μου φταίξιμο.
Ήμουνα δεν ήμουνα 15 χρόνων όταν συμφωνήσαμε με τη παρέα να πάμε στον Αι Γιάννη για ψαροντούφεκο.
Μόλις τα είχαμε αγοράσει με φριχτές οικονομίες και αφού είχαμε κάνει του κόσμου τα θελήματα.
Ο Γιάννης της Αγγελικούς, ο Γιωργός της Ζωής και εγώ ο Νίκος της Ντινιάς (βλέπεις στο χωριό μου οι άντρες παίρνουν τα ονόματα των γυναικών τους ΅η άμα είναι λεύτεροι των μανάδων τους.

Αυτό είναι το έθιμο.) και από το πρωί , κολυμπούσαμε και ψαρεύαμε.

Βράδιασε να βγούμε από τη Θάλασσα.
Είχαμε μπαμπουδιάσει από το κρύο.
Και ας ήταν καλοκαίρι.
Τότε καταλάβαμε την κούραση και τη πείνα.
Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Και ήταν μια με μιάμιση ώρα δρόμος..
Στα Μονοπάτια (περιοχή) ρημάξαμε μια κορομηλιά που βρήκαμε.
Ούτε καταλάβαμε πως ήταν άγουρα και ξινά.
Στο ρέμα του Καραφύλη πέσαμε σαν τις ακρίδες στο κήπο του Λαρίμη.
Τα αγγουράκια με το λουλούδι, τις ντομάτες πράσινες.
Μέχρι και κολοκυθάκια φάγαμε.
Ο κήπος από τη βραδινή επιδρομή, σαν να δέχτηκε τυφώνα.
Την άλλη μέρα είδα τον Λαρίμη να έρχεται στον Πατέρα μου.
Οχ! Λέω! Ποιος μας γλυτώνει τώρα.!
__Κωσταντή: αυτό και αυτό!
--Να σου πλήρώσουμε τη ζημιά , λεει ο πατέρας μου , κοιτώντας άγρια προς τα μένα.
--Δεν είναι η ζημιά Κωσταντή!

--Είναι που με την πείνα που είχαν αυτοί, ήταν επικύνδινοι.
--Και άνθρωπο μπορούσαν να φάνε.
Να παίρνουν ψωμί μαζί τους.!
Από τοτε παίρνω πάντα ψωμί. όταν λείπω όλη μέρα από το σπίτι.
Αυτό το θυμήθηκα προχθές που κάτι μικρέληδες μου χάλασαν τη σκεπή από ένα παλιό κοτέτσι να πάρουν τα τσίγκια
Θέλανε να φτιάξουν μια παράγκα να στεγάσουν τη Συμμορία τους.
Όταν βεβαιώθηκα’, σκέφτηκα να πάω στους γονιούς τους να με αποζημιώσουν.
Όμως να!

Ο Λαρίμης είχε κατανόηση στα νιάτα!.
Έγω τι! Τόσο άχρηστος είμαι!.
Και στη μνήμη αυτού του ανθρώπου, τους τη χάρισα..
Προσπάθησα μάλιστα να τους αντιμετωπίσω με το χιούμορ του Λαρίμη.
Ήθελα από καιρό «τους είπα » να κάνω αυτή τη δουλειά.
Δικαιούνται παγωτό.