May 29, 2008 8:40 AM
Προχθές που πήγα και το τελευταίο κοπάδι μελίσσια στα καστανοδάση του Μαυροβουνίου να τα παραδώσω στον νέο που τα αγόρασε και την ώρα που ο νέος τα επιθεωρούσε, εγώ κατά την προσφιλή μου συνήθεια βρήκα έναν παχύ- παχύ ίσκιο και απολάμβανα τους ήχους και τις εικόνες της φύσης.
Σε μια στιγμή βλέπω τον εξαίρετο επισκέπτη στα 20 μέτρα. Ήρθε αθόρυβα και από το πουθενά. Με κοίταζε με τις πελώριες ματάρες του και έστριψε τα σαν δορυφορικές αυτιά του πάνω μου. Με περιεργαζόταν. Τότε συνειδητοποίησα πως η μηχανή είναι κρεμασμένη από το λαιμό μου. Μέχρι να την ετοιμάσω, έδωσε ένα σάλτο και χάθηκε στο δάσος.
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.
Σε μια στιγμή βλέπω τον εξαίρετο επισκέπτη στα 20 μέτρα. Ήρθε αθόρυβα και από το πουθενά. Με κοίταζε με τις πελώριες ματάρες του και έστριψε τα σαν δορυφορικές αυτιά του πάνω μου. Με περιεργαζόταν. Τότε συνειδητοποίησα πως η μηχανή είναι κρεμασμένη από το λαιμό μου. Μέχρι να την ετοιμάσω, έδωσε ένα σάλτο και χάθηκε στο δάσος.ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου