Aug 6, 2008 10:15 AM
Τον λένε ΑντώνηΤα σπίτια στο χωριό μου είναι τουλάχιστον δίπατα.
Και λέω τουλάχιστον δίπατα γιατί έχουν υπόγειο (κατώι)που έβαζαν ένα σωρό πράγματα, ελιές, ξύλα και το χειμώνα το γάιδαρο και τη γίδα- προβατίνα.
Στη μέση έμενε η οικογένεια.
Και στο πάνω όροφο που ήταν αβέρτος (χωρίς χωρίσματα).
γίνονταν τα γλέντια και οι χοροί.
Και βοήθαγε το πάτωμα (πέτσωμα) με το θόρυβο που κάνει στο γλέντι.
Μια γυναίκα είχε οργανώσει γλέντι στις αποκριές.
Είχε κουραστεί και είχε ειδοποιήσει όλες τις φίλες της.
Τα είχε οργανώσει στην εντέλεια.
Θα περνούσαν καλά.
Όμως να!!
Πέθανε ο άντρας της εκείνη τη μέρα.
Τι να κάνει? Να τον αφήσει άκλαφτο?
Από την άλλη να χάσει το χορό?
Τελικά το αποφάσισε.
Πήρε μια γριά μοιρολογίστρα και της υποσχέθηκε μια βρασιά κουκιά και μια μαγειριά φάβα να τον κλάψει.
Η ίδια χόρευε στο αβέρτο με τις φίλες της την ώρα που η γριά κάτω έκλεγε το νεκρό.
Η γριά είχε ξεχάσει πως τον λένε και σκεπτόμενη τα κουκιά και το φάβα(αν ήταν καλά ή τη γέλασαν), τον έκλεγε έτσι.
--Αχ!! Τέτοιεμ’ τέτοιεμ’!! τάχα να βράζουν τα κουκιά, να χοχλακίζει ο φάβας??
Η νοικοκυρά που είχε στήσει αυτί (μη τυχόν και τη γελάσει η γριά) άκουσε.
Και εκεί που χόρευε στον κάβο (μπροστά) και έλεγε το τραγούδι διόρθωνε.
--δεν τονε’ λένε τέτοιονε, μον' τονε λένε Αντώνη.
Και δόστου να πηδά ψηλά και να το ξανατραγουδάει με όλη τη δύναμη της γιατί η γριά δεν άκουγε καλά.
Ηταν θεοκούφη
Και πάλι
---Αχ!! Τέτοιεμ’ τέτοιεμ’! Τάχα να βράζουν τα κουκιά, να χοχλακίζει ο φάβας??
--Δεν τονε λένε τέτοιονε, μον τονε λένε Αντώνη!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου